Werd gisteren gebeld. “Of ik bereid was een interview te geven met betrekking tot vluchtelingen”. Dat wilde ik wel. Het is altijd goed om je visie te kunnen geven over onderwerpen die je hart raken. De actualiteit rond de opvang van vluchtelingen is een dagelijks feit. Triest om alle berichten te lezen over de boosheid van mensen, zoals in Purmerend en Oranje, dat men het gevoel heeft overvallen te zijn door het feit dat er vluchtelingen in hun woonomgeving een plek krijgen. Aan de ene kant begrijpelijk, het overvalt je. je weet niet wat je kan verwachten. Aan de andere kant het besef dat mensen in nood geholpen moeten worden. In mijn woonplaats, Haren, is sinds halverwege vorig jaar een AZC gevestigd. Na een volmondig ‘ja’ van de gemeenteraad, is er met man en macht gewerkt om een opvanglocatie te creëren voor maximaal 480 asielzoekers. Wat mij trof is dat de inwoners van Onnen, 1 van de dorpen van onze gemeente, de bereidheid hebben getoond, om deze mensen te verwelkomen en een plek te geven in hun gemeenschap. Veel mensen zijn, naast de professionals die er werken, als vrijwilliger actief om deze ontheemden te ontmoeten, bij te staan en tijd geven om samen met hen op te trekken. Dat doet me goed!
Mijn journalist, 2e jaars student bij het Windesheim in Zwolle, had echter vragen voorbereid met wat minder diepgang. Ondanks dat, was het een leuk gesprek, waar ik ook weer van geleerd heb.
Nu uitzien naar een adequate oplossing voor een goede doorstroming van mensen met een verblijfsvergunning uit het AZC, zodat er weer ruimte komt voor asielzoekers die opgevangen moeten worden. Waar een wil is, is een weg. De wet- regelgeving is soms weerbarstig. Maar daar waar moed wordt getoond en de bereidheid is om oplossingen te zoeken voor de mens in nood, is uitkomst. Ik hoop van ganser harte dat bij de overheid het besef komt dat de mensen in Nederland ruimhartig zijn, maar wel goed voorbereid moeten worden op veranderende situaties. Dat zou een hoop negatieve reacties en berichtgeving kunnen voorkomen.