De mensheid kent al eeuwen suiker als smaakmaker. Kauwde men eerst op suikerriet, kende men de zoete smaak van veel vruchten. In haar zoektocht naar nog meer zoets, werd de suikerbiet ontdekt als ultieme bron van suiker. In ons land werd de productie van de suikerbiet flink aangepakt. In mijn jeugdjaren, als de wind de goede kant op waaide, kon je op kilometers afstand ruiken dat de suikerbietcampagne was opgestart. Een onmiskenbare geur tartte wekenlang de neus om vervolgens te gaan verlangen naar dat kristalwitte goedje, kristalsuiker. Voor in de koffie, in de thee, door de yoghurt, over de aardbeien. Altijd lekker…..totdat je ’s avonds of op zondag ontdekte dat de suikerpot leeg was. Paniek! of toch niet! Bij de buren hadden ze vast wel wat suiker over. Gelukkig maar. Vandaag de dag is er wel een supermarkt open. Is het niet tot 20 uur dan wel tot 22 uur ’s avonds. Het gemak van vroeger om naar de buren toe te stappen is veranderd in het gemak van de plaatselijke buurtsuper. Het gevolg: minder contact met je buren. De maatschappij heeft het zichzelf zo makkelijk gemaakt dat we ons afhankelijk hebben gemaakt van het gemak van de supermarkt en ‘vergeten’ zijn dat er ook nog buren zijn waar we bij terecht kunnen. Doordat we elkaar steeds minder zien, is de drempel om naar elkaar toe te stappen, steeds hoger geworden. Daarom ben ik blij met zo’n zin op de zijkant van een pak suiker. ” altijd handig om in huis te hebben. Ook als de buren een kopje suiker nodig hebben.” We moeten ons meer bewust worden van het feit dat we elkaar nodig hebben. In de kleine dingen, zoals een kopje suiker, maar ook in andere zaken, als we, door omstandigheden gedwongen, hulp nodig hebben als de gezondheid wat minder is, we een moeilijke brief krijgen waar we niet uitkomen, als het gras gemaaid moet worden. Op vakantie willen, maar de kat moet wel eten. Als we alleen achter blijven als onze partner is overleden en de kinderen ver weg wonen. We moeten weer leren om elkaar te zien. Met elkaar te praten. Elkaar te ontmoeten. Elkaar te helpen als het even nodig is. De maatschappij heeft het ons de afgelopen decennia erg makkelijk gemaakt. Voor alles was wel professionele hulp. Helaas moet ik constateren dat hulp van de overheid niet meer zo vanzelfsprekend is. Er is geen geld genoeg.Er zijn te weinig professionals die acuut onze problemen kunnen helpen oplossen. We worden meer op onszelf aangewezen. Kortom, we moeten elkaar weer leren vinden. De maatschappij, dat zijn wij zelf. daarom ben ik blij met een zin op de zijkant van een pak suiker. Partiperen kan je leren, zelfs door suiker!